Untitled Story Part VII

रविवारचा दिवस होता. शोना आणि देवेन दोघेही सुटटी असल्याने आरामात घरी होते. टिव्हीवर गाण्याचे कार्यक्रम चालू होते. देवेन हॉलमधे बसून ते पहात होता आणि शोना स्वयंपाक घरात नाश्ता बनवत होती. देवेन कधीपासून शोनाला बाहेर बोलावत होता पण शोना कामात व्यस्त होती.
"शोना अग ये ना. छान कार्यक्रम आहे बघ ना जरा माझ्या बरोबर बसून."
शोना तिच्याच कामात व्यस्त होती. तिला ऐकू गेले नाही.
तेवढ्यात टिव्हीचा आवाज बंद झाला आणि पाठोपाठ देवेनची किंकाळी ऐकू आली.
"शोना......"
ते ऐकून शोनाच्या हातातले भांडे जमीनीवर पडले आणि ती धडपड ती हॉलच्या दिशेने धावली. रूममधे येईपर्यंत तिच्या जिवात जिव नव्हता.टिव्ही बंद होता आणि देवेन तिथे नव्हता.
"देवेन....देवेन..." शोना त्याला हाका मारू लागली. प्रत्येक खोलीत पाहिले. देवेन कुठेच नव्हता. आता फ़क्त गॅलरीमधे पहायचं बाकी होतं.धडधडत्या हॄदयाने शोना गॅलरीकडे धावली.
गॅलरीमधून खाली वाकून बघत असतानाच शोनाच्या पाठीवर कोणीतरी हात ठेवली.
शोनाने झटक्यात मागे वळुन पाहीले आणि समोर देवेन नेहमीचं मिस्किल हास्य घेऊन उभा होता.
"तुला काय वाटले मी इथून पडून मेलो की काय?"
देवेनच्या अश्या वागण्याचा शोनाला खूप राग आला.
ती फणका-याने आतल्या खोलीत निघून गेली. देवेनही तिच्या मागे मागे खोलीत आला.
आणि शोनाच्या त्याच्या गळ्यात पडून अक्षरश: रडली.
"देवेन तुझ्याशिवाय मी नाही जगू शकत रे. अशी जिवघेणी थटटा यापुढे कधीही माझ्याबरोबर करू नकोस."
"ए वेडाबाई अशी काय रडतेस. कधी कधी गंमत करतो ग मी."
शोनाने त्याच्या तोंडावर हात ठेवला आणि तो पुढे काही बोलू शकला नाही.
**********************************************************