Untitled Story Part VI

शोनाचे एकदम व्यवस्थित चालले होते. देवेन तिची खूप काळजी घ्यायचा. त्याचे आजोबा गुजरातला परत गेले आणि शोना - देवेन दोघेच मुंबईतील त्यांच्या बंगल्यावर रहत होते. आलिशान घर, नोकर चाकर आणि ऐशोआरामात शोनाचे दिवस जात होते.
एके दिवशी शोना मार्केटमधे सामान आणायला गेली.जवळच्या अपना बझार मधे ती शिरली आणि आठवून आठवून सामान घेत होती. शोनाला ग्रोसरी शॉप मधे असे नवीन नवीन वस्तू बघत वेळ घालवणे आवडायचे. ती एका वस्तूबद्दल तिथल्या सहाय्यकाला विचारत होती आणि तोच समोरून देवेनसारखी व्यक्ती गेल्याचा भास झाला तीला.
"असे कसे झाले? देवेन तर इंदोरला गेला आहे. आणि दोन दिवसांनी परत येणार आहे. हा ईसम कोण आहे?"
ती व्यक्ती एकदम गायब झाली. शोनाची नजर त्या दुकानाच्या प्रत्येक कोप-यात तीला शोधू लागली. तोच ती व्यक्ती पाठमोरी दिसली. शोना त्या व्यक्तीजवळ गेली आणि म्हणाली, "एक्सक्यूज मी."
ती व्यक्ती मागे वळाली आणि शोनाचे डोळे विस्फारले. तो देवेनच होता.
"देवेन तू कधी परत आलास? आणि इथे काय करत आहेस?" शोनाने आश्चर्याच्या धक्क्यातून सावरत हसत हसत त्याला विचारले.
पण देवेनच्या डोळ्यात एकदम अनोळखी भाव होते.
"सॉरी मॅडम. मी तुम्हाला ओळखले नाही. तुम्ही मला ओळखता का? आणि हे देवेन कोण आहेत?"
"असे काय करतोस देवेन? मला नाही का ओळखलेस? मी शोना.तुझी पत्नी."
"माफ करा तुमचा काहीतरी गैरसमज होतोय. मी देवेन नाही."
शोना त्याच्या डोळ्यात डोळे घालून त्याला ओळखायचा प्रयत्न करत होती. पण त्या डोळ्यांमधे खूप परकेपणा होता.
शोना मागे फिरली. असे कसे होईल? तिचे डोळे एवढा धोका खाऊ शकणार नाहीत. पटकन घरी जाऊन देवेनला फोन करायचा तीने विचार केला.
"हॅलो देवेन."
"हाई, कशी आहेस? कसा काय फोन केलास? मला एवढे मीस केलेस का?"
"देवेन तू कुठे आहेस?"
"इंदोरला. का ग?"
"मला आज हुबेहूब तुझ्यासारखा माणूस दिसला अपना बझार मधे. त्याला पाहून माझा माझ्या डोळ्यावर विश्वास बसेना."
"काय सांगतेस?"
"हो रे."
"म्हणजे तो माझ्यासारखाच दिसत होता का? असाच का?"
शोना दचकून मागे वळाली आणि देवेन तिच्या मागेच उभा होता.
शोनाच्या चेह-यावरचे भाव बदलले. थोडे आश्चर्य, थोडा राग आणि थोडा आनंद असे संमिश्र भाव होते.
देवेन मोठ्यामोठ्याने हसू लागला.
"का वागलास असा तु?"
"अग गंमत शोना. आयुष्यात अशी आश्चर्य असावीत माणसाच्या. आयूष्य खेळकर बनतं."
"तो तुच होतास आणि किती परकेपणा वाटत होता तुझ्या डोळ्यात."
"अगा वेडाबाई, माझ्यासारखाच दुसरा व्यक्ती नाहिये या जगात."
मिस्किल हसत देवेन म्हणाला, "मास्टरपीस सिर्फ एक ही बनता है।".
शोनाही देवेनसोबत हसू लागली.
ही होती पहीली झलक देवेनच्या स्वभावाची. त्याला लोकांवरती निरनिराळ्या क्लूप्त्या लढवून घाबरवायची सवय होती.
त्याचा आवडता टाईमपास होता तो.
शोनाला या स्वभावाची आता आता ओळख होऊ लागली होती.
****************************************************************************