Untitled Story Part VIII

विकएंडला काय करायचे? देवेन - शोना दोघेही विचार करत होते.ब-याच चर्चा करून त्यांनी शेवटी ट्रेकींगला जायचे ठरवले.
शोना आणि देवेन दोघेही ट्रेकींगला गेले.सकाळी सकाळी उठून दोघांनीही डोंगर चढायला सुरू केले. उन थोडे वर येईपर्यंत जमेल तेवढे वर चढण्याचा त्यांचा प्लान होता. अगदी सुरळीतपणे दोघेही वर चढत होते आणि देवेनला पुन्हा एकदा शोनाची खोड काढायाची हूक्की आली. नेहमी प्रमाणे जरासे मागे राहून त्याने शोना.... अशी हाक मारली. तशी शोनाने दचकून मागे वळून पाहीले. आणि तिला दिसले देवेनचे मिस्किल डोळे. तिने डोळे मोठे करून त्याला शांत रहाण्याचा इशारा केला.देवेन हसू लागला आणी तिथेच थांबला.
शोना पुढे चालू लागली.
तोच "शोना....." अशी मोठी किंकाळी ऐकू आली. शोनाला वाटले देवेन नेहमीप्रमाणे तिला फसवायचा प्रयत्न करतोय. तिने वळूनही पाहिले नाही आणि चालू लागली.
मनात म्हणत होती, "आता येशील माझ्यामागे पळत पळत. ह्या वेळेस मी घाबरणार नाही. तुला जेवढी थटटा करायची आहे तेवढी कर."
थोडावेळ पुढे चालल्यावरही देवेन येईना. शोनाने मागे वळुन पाहिले. त्याचा काहीच मागमूस नव्हता.
शोनाच्या डोक्यावर आकाश कोसळले जणू. ती मागे धावली. थोडी पुढे आली आणि तिला देवेन दिसला.
.
.
.
पटपट चालण्याच्या नादात पाय सरकून तो पडला आणि त्याचे डोके तिथल्या दगडाला लागले होते.
तो निपचीत पडून होता.
शोना त्याच्याकडे धावली. त्याला कवेत घेऊन रडू लागली. तो थंड होता.
आता देवेनने नाही नियतीने थटटा केली होती शोनाबरोबर.
शोना रडत होती आणि तिला फक्त नियतीचे क्रूर हास्य ऐकू येत होते.
********************************समाप्त**********************************************

Untitled Story Part VII

रविवारचा दिवस होता. शोना आणि देवेन दोघेही सुटटी असल्याने आरामात घरी होते. टिव्हीवर गाण्याचे कार्यक्रम चालू होते. देवेन हॉलमधे बसून ते पहात होता आणि शोना स्वयंपाक घरात नाश्ता बनवत होती. देवेन कधीपासून शोनाला बाहेर बोलावत होता पण शोना कामात व्यस्त होती.
"शोना अग ये ना. छान कार्यक्रम आहे बघ ना जरा माझ्या बरोबर बसून."
शोना तिच्याच कामात व्यस्त होती. तिला ऐकू गेले नाही.
तेवढ्यात टिव्हीचा आवाज बंद झाला आणि पाठोपाठ देवेनची किंकाळी ऐकू आली.
"शोना......"
ते ऐकून शोनाच्या हातातले भांडे जमीनीवर पडले आणि ती धडपड ती हॉलच्या दिशेने धावली. रूममधे येईपर्यंत तिच्या जिवात जिव नव्हता.टिव्ही बंद होता आणि देवेन तिथे नव्हता.
"देवेन....देवेन..." शोना त्याला हाका मारू लागली. प्रत्येक खोलीत पाहिले. देवेन कुठेच नव्हता. आता फ़क्त गॅलरीमधे पहायचं बाकी होतं.धडधडत्या हॄदयाने शोना गॅलरीकडे धावली.
गॅलरीमधून खाली वाकून बघत असतानाच शोनाच्या पाठीवर कोणीतरी हात ठेवली.
शोनाने झटक्यात मागे वळुन पाहीले आणि समोर देवेन नेहमीचं मिस्किल हास्य घेऊन उभा होता.
"तुला काय वाटले मी इथून पडून मेलो की काय?"
देवेनच्या अश्या वागण्याचा शोनाला खूप राग आला.
ती फणका-याने आतल्या खोलीत निघून गेली. देवेनही तिच्या मागे मागे खोलीत आला.
आणि शोनाच्या त्याच्या गळ्यात पडून अक्षरश: रडली.
"देवेन तुझ्याशिवाय मी नाही जगू शकत रे. अशी जिवघेणी थटटा यापुढे कधीही माझ्याबरोबर करू नकोस."
"ए वेडाबाई अशी काय रडतेस. कधी कधी गंमत करतो ग मी."
शोनाने त्याच्या तोंडावर हात ठेवला आणि तो पुढे काही बोलू शकला नाही.
**********************************************************

Untitled Story Part VI

शोनाचे एकदम व्यवस्थित चालले होते. देवेन तिची खूप काळजी घ्यायचा. त्याचे आजोबा गुजरातला परत गेले आणि शोना - देवेन दोघेच मुंबईतील त्यांच्या बंगल्यावर रहत होते. आलिशान घर, नोकर चाकर आणि ऐशोआरामात शोनाचे दिवस जात होते.
एके दिवशी शोना मार्केटमधे सामान आणायला गेली.जवळच्या अपना बझार मधे ती शिरली आणि आठवून आठवून सामान घेत होती. शोनाला ग्रोसरी शॉप मधे असे नवीन नवीन वस्तू बघत वेळ घालवणे आवडायचे. ती एका वस्तूबद्दल तिथल्या सहाय्यकाला विचारत होती आणि तोच समोरून देवेनसारखी व्यक्ती गेल्याचा भास झाला तीला.
"असे कसे झाले? देवेन तर इंदोरला गेला आहे. आणि दोन दिवसांनी परत येणार आहे. हा ईसम कोण आहे?"
ती व्यक्ती एकदम गायब झाली. शोनाची नजर त्या दुकानाच्या प्रत्येक कोप-यात तीला शोधू लागली. तोच ती व्यक्ती पाठमोरी दिसली. शोना त्या व्यक्तीजवळ गेली आणि म्हणाली, "एक्सक्यूज मी."
ती व्यक्ती मागे वळाली आणि शोनाचे डोळे विस्फारले. तो देवेनच होता.
"देवेन तू कधी परत आलास? आणि इथे काय करत आहेस?" शोनाने आश्चर्याच्या धक्क्यातून सावरत हसत हसत त्याला विचारले.
पण देवेनच्या डोळ्यात एकदम अनोळखी भाव होते.
"सॉरी मॅडम. मी तुम्हाला ओळखले नाही. तुम्ही मला ओळखता का? आणि हे देवेन कोण आहेत?"
"असे काय करतोस देवेन? मला नाही का ओळखलेस? मी शोना.तुझी पत्नी."
"माफ करा तुमचा काहीतरी गैरसमज होतोय. मी देवेन नाही."
शोना त्याच्या डोळ्यात डोळे घालून त्याला ओळखायचा प्रयत्न करत होती. पण त्या डोळ्यांमधे खूप परकेपणा होता.
शोना मागे फिरली. असे कसे होईल? तिचे डोळे एवढा धोका खाऊ शकणार नाहीत. पटकन घरी जाऊन देवेनला फोन करायचा तीने विचार केला.
"हॅलो देवेन."
"हाई, कशी आहेस? कसा काय फोन केलास? मला एवढे मीस केलेस का?"
"देवेन तू कुठे आहेस?"
"इंदोरला. का ग?"
"मला आज हुबेहूब तुझ्यासारखा माणूस दिसला अपना बझार मधे. त्याला पाहून माझा माझ्या डोळ्यावर विश्वास बसेना."
"काय सांगतेस?"
"हो रे."
"म्हणजे तो माझ्यासारखाच दिसत होता का? असाच का?"
शोना दचकून मागे वळाली आणि देवेन तिच्या मागेच उभा होता.
शोनाच्या चेह-यावरचे भाव बदलले. थोडे आश्चर्य, थोडा राग आणि थोडा आनंद असे संमिश्र भाव होते.
देवेन मोठ्यामोठ्याने हसू लागला.
"का वागलास असा तु?"
"अग गंमत शोना. आयुष्यात अशी आश्चर्य असावीत माणसाच्या. आयूष्य खेळकर बनतं."
"तो तुच होतास आणि किती परकेपणा वाटत होता तुझ्या डोळ्यात."
"अगा वेडाबाई, माझ्यासारखाच दुसरा व्यक्ती नाहिये या जगात."
मिस्किल हसत देवेन म्हणाला, "मास्टरपीस सिर्फ एक ही बनता है।".
शोनाही देवेनसोबत हसू लागली.
ही होती पहीली झलक देवेनच्या स्वभावाची. त्याला लोकांवरती निरनिराळ्या क्लूप्त्या लढवून घाबरवायची सवय होती.
त्याचा आवडता टाईमपास होता तो.
शोनाला या स्वभावाची आता आता ओळख होऊ लागली होती.
****************************************************************************

Untitled story part V

"देवेन काय मागेल? माझ्याकडे अस काय आहे जे त्याला हवे आहे? मी त्याला काय देऊ शकते?" एक ना दोन हजार प्रश्न शोनाच्या मनात घोळू लागले. देवेनच्या शब्दांकडे लक्ष देऊन ऐकू लागली.
" तुला प्रश्न पडला असेल ना? काय हवे आहे याला?

देवेन मोठ्यांदा हसला. शोनाला त्यात एक राक्षसीपणा वाटला.

"शोना ह्या सगळ्या वस्तू तुझ्या होतील. जे तुला सामानात मिळाले ते आणि बरेच काही. पण एका अटीवर"

"माझ्याशी लग्न करशील?"

देवेन ची मागणी ऐकून शोना चपापली. थोडेसे गोंधळून ती काही बोलणार तेवढ्यात तोच म्हणाला.

"मी जेव्हा तुला पहिल्यांदा पाहिले होते तेव्हाच तू मला आवडली होतीस. पण पुढे भेटण्याचा योगच नाही आला."

"पण.." शोना म्हणाली.

"एक मिनिट ...मला पुर्ण बोलू दे."

"कोकणातून परत आल्यावर माझ्या डोळ्यासमोर फ़क्त तुझाच चेहरा होता. तुझ्याशिवाय मला दुसरे काही सुचत नव्हते. मग मी मूंबईला आलो. तुझ्या कंपनीचे नाव मला माहित होते. ती कुठे आहे ते शोधून काढले. तिथून तुझ्या घराचा पत्ता ही मिळाला मला."

"माफ कर माझ्या एवढ्या धिटाईबद्दल."

"गेले सहा महीने मी तुझा पाठलाग करत आहे. तुझ्याशी बोलण्याचे मनात आले पण कोणत्या कारणाने तुला भेटावे ते मला कळेना."

"म्हणून अश्याप्रकारे मनस्ताप द्यायचा असे ठरवलेत क?"

"मला वाटलेच तू हा प्रश्न विचारणार म्हणून. मी जे काही केले ते फ़क्त आपल्या भेटीत काहीतरी वेगळेपणा असावा यासाठी. तुला घाबरवण्याचा माझा मुळीच हेतू नव्हता."

"मी तुला खुप सुखात ठेवेन. माझ्याकडील सगळ्या वस्तू, सुखसोयी तुझ्याच असतील. तुझा कोणतही शब्द मी जमीनीवर पडू देणार नाही. तुझ्या आयुष्याचे सोने होईल."

"खरे तर मीच पावन होईन जर तू माझ्या आयुष्यात आलीस तर."

"मी तुम्हाला ओळखतही नाही आणि मी हो कशी म्हणू? मला तुमच्याशी लग्न करायची बिल्कूल इच्छा नाही."

"शोना, नेहमी जी व्यक्ती तुमच्यावर प्रेम करते तीला स्विकारावे, ती व्यक्ती तुम्हाला खूप सुखी ठेवते."

देवेनच्या डोळ्यात खरेपणा दिसत होता. पण शोना काहीही समजण्याच्या मनस्थितीत नव्हती. डोकं जड झालं होतं. ती शांत बसली होती.

"तुला वेळ हवा असेल तर मी जरूर देईन. आज तू या वाड्यातच रहा. खूप रात्र झाली आहे आता. आपण जेऊन घेऊ या."

दोघे डिनर टेबल कडे गेले. जेवण करताना शोना एक शब्दही बोलली नाही. देवेनच्या डोळ्यांना डोळे ही देववत नव्हते तीला. थोडेसे जेवल्यावर देवेनने एका नोकराला बोलावून शोनाच्या राहाण्याची सोय पाहूण्यांच्या खोलीत करायला सांगीतले.

शोना त्याच्या मागोमाग निघाली.

तिचे डोके बधीर झाले होते. एकाहून एक अनपेक्षित घटना घडत होत्या आणि शोनाला काहीच मार्ग सापडत नव्हता.

थकलेल्या शरीराने ती बिछान्यावर आडवी झाली. पण झोप येईना. येईलही कशी? अशा अनोळखी व्यक्तीच्या अनोळखी घरी अचानक येऊन कोणाला शांत झोप लागेल?

डोळे मिटले की सगळे प्रसंग डोळ्यापुढे येत होते. ते सामान हरवणे, परत मिळणे, त्यातले अनोळखी सामान, ती काळी गाडी आणि अकस्मात भेटलेला हा प्राणदाता.

देवेन....तसा फ़ारसा वाईट व्यक्ती नाही. पण मी त्याला ओळखत देखिल नाही. असा कसा मी त्याच्यावर विश्वास ठेऊ.

एखादी व्यक्ती माझा एवढा पाठलाग का करेल? जर हे प्रेम नाही तर मग माझ्याकडून अपेक्षा ठेवण्यासारखे काहीच नाहिये.

असे म्हटले जाते की जो प्रेम करतो त्याला स्विकारावे मग जास्त सुखात जिवन जाते. तसे माझ्या जिवनात कोणीही खास नाही मग मी देवेन चा स्विकार का करू नये?

देवेन सुखवस्तू कुटूंबातला असल्याने माझेही पुढचे आयुष्य ऐशो-आरामात जाईल. आईला ही व्यवस्थित सांभाळता येयील.

शोनाच्या मनातले विचार असे बदलू लागले आणि शेवटी तिने देवेनचे प्रेम स्विकारायचे ठरवले.

दुस-या दिवशी शोना सकाळी उठली. फ़्रेश होऊन परत त्या दिवाणखान्यात गेली. तिथे देवेन नाश्त्यासाठी तिची वाट पाहात होता.

नाश्ता करता करता देवेनने पुन्हा शोनाला विचारले आणि ह्यावेळेस मात्र शोनाने होकार दिला.

देवेन त्या दिवशी खूप खूश होता. त्याने शोनाच्या आईला बोलवून घेतले. आणि गुजरातहून त्याच्या आजोबांनाही बोलावले. देवेन आणि देवेनचे आजोबा एवढाच परिवार होता. त्यांची वडिलोपर्जित भरपूर संपत्ती होती. दोघांचे लग्न खुप थाटामाटात झाले. शोना खूश होती कारण शोनाच्या आईला देवेन जावई म्हणून खुप आवडला.

इकडे देवेन खूश होता कारण त्याच्या आजोबांना जशी सून हवी होती तशीच मिळाली.

दोघांचे नविन जिवन सुरू झाले. अगदी नजर न लागो एवढे सुख मिळाले होते शोनाला. पण कुठे तरी पाणी मुरत होते. शोनाच्या संसाराला नजर लागणार होती.

************************************************************